მოწამეობა

ქრისტეანობა თავისი ბუნებითი აღმსარებითია. მაცხოვარი ბრძანებს: „ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ იქმნეს იგიცა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.“ (ლკ.12:8-9) არსებობს ფარული ქრისტეანობა, რომელიც არ ყვირის უბნებსა და მოედნებზე რწმენის შესახებ, მაგრამ არ არსებობს ისეთი ფარული ქრისტეანობა, რომელიც ერთი მხირვ, უთმობს ბოროტს და ამავდროულად აღიარებს ქრისტეს.

დიპფეიკი

ტექნოლოგიური წინსვლა თავისთავად არც კარგია და არც ცუდი. სიკეთისა თუ სიავისაკენ მიმმართველი არის ადამიანი, ‒ დაცეული ბუნების მქონე, ადვილად მიდრეკილი ცუდისაკენ, დამანგრეველისაკენ. საუბედუროდ, თავის ქმნილებებს იგი მეტწილად თვითგანადგურებისათვის იყენებს. ამ პრობლემას ქმნის არა ე.წ. პროგრესი, არამედ ადამიანის დაცემულობა.

შიმშილობა არ არის მარხვა!

მარხვის არსი არის სინანული. საკვებში შეზღუდვა მხოლოდ სულიერი მარხვის განსაკმტკიცებლად დაწესდა. ჭეშმარიტი მარხვა არის სინანული ღმრთისა და მოყვასის წინაშე ჩადენილი ცოდვების გამო. „უკუეთუ შესწირვიდე შესაწირავსა საკურთხეველსა ზედა და მუნ მოგეჴსენოს შენ, ვითარმედ ძმაჲ შენი გულ-ძჳრ რაჲმე არს შენთჳს, დაუტევე შესაწირავი იგი წინაშე საკურთხეველსა მას და მივედ და დაეგე პირველად ძმასა შენსა და მაშინ მოვედ და შეწირე შესაწირავი შენი“ (მთ.5:23-24), ‒ ბრძანებს მაცხოვარი. მონანული ჯერ ითხოვს შენდობას ყველასგან, ვინც გულნატკენი ან დაბრკოლებულია მისგან, ამით წამოჩინდება მისი სინანული და მხოლოდ ამის შემდეგ იწირება მისი სულიერი შესაწირი (თუ აქვს). მარხვის უჭმელობამდე დაყვანა არის მისი არსის ან გაუგებრობა ან შეგნებული პროფანაცია. და არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ არის „მმარხველი“, აქ მნიშვნელოვანი მარხვის რაობის დამახინჯებაა.

მარხვისგან განსხვავებით, შიმშილობის არსი არის არა სინანული, არამედ საკუთარი სიმართლის ჩემება, საკუთარი პოზიციის აღიარების მოთხოვნა. შიმშილობა თვითმკვლელობის ფორმაა და ამიტომაც არასდროს აკურთხევს ეკლესია ასეთ ქმედებას, როგორი კეთილი და ამაღლებული იდეისთვის არ უნდა ცხადდებოდეს იგი. მით უფრო, არასდროს უწოდეს მარხვას.

„რომელმან დააბრკოლოს ერთი მცირეთა ამათგანი ჩემდა მომართ მორწმუნეთაჲ, უმჯობეს არს მისა, დამო-თუ-იკიდოს წისქჳლი ვირით საფქველი ქედსა და დაინთქას იგი უფსკრულსა ზღჳსასა.“ (მთ.18:6).

დიდი ცოდვაა განუმტკიცებელი მრევლის დაბნევა!

საყოველთაო შერიგებაზე

რა უნდა იყოს ქვეყანაში საყოველთაო შენდობაზე, ურთიერთსიყვარულსა და მშვიდობაზე უკეთესი, მაგრამ საჭიროა დაფიქრება, რას ვგულისმობ ამ ლამაზ სიტყვებში და რამდენად არის ეს შესაძლებელი.

კერძოდიაკონი ალექსი კოდუა

არიან ადამიანები, რომლებიც ქმნიან ისტორიას, მაგრამ ნაკლებად ჩანან ისტორიის ფურცლებზე.

ჩვენს ეპარქიაში მხოლოდ ძველ მრევლს თუ ახსოვს კერძოდიაკონი ალექსი (ალიოშა) კოდუა. ამ ადამიანს კი უდიდესი წვლილი აქვს შეტანილი საეკლესიო ცხოვრების აღორძინებაში.

კომუნისტების დროს ქრისტეს ქადაგება, ეკლესიის გახსნისთვის ბრძოლა ნიშნავდა გაწირვას თავისა მუდმივ დევნა-შევიწროებაზე. ცოტანი თუ ბედანვნენ ამას. ერთ-ერთი მათგანი იყო ალიოშა კოდუა.

იმხანად ეკლესიის გახსნისთვის ფორმალური საფუძველი იყო მინიმუმ ოცი მორწმუნეს განცხადება, მაგრამ მათი შეკრება, ვინც შეძლებდა ღიად დაეფიქსირებინა ასეთი მოთხოვნა, არ იყო ადვილი. სახელმწიფოს რეაქცია ვრცელდებოდა არა მხოლოდ პიროვნებებზე, არამედ მათ ოჯახებზე, უახლოეს ადამიანებზე და იშვიათად ვინმეს გაებედა განცხადებაზე ხელმოწერა. ზუგდიდში ეკლესიის გახსნის მოთხოვნაზე ხელმომწერთა უმეტესობა რუსები იყვნენ, ‒ მათ სახელმწიფო ნაკლებად ავიწროებდა და დასაკარგიც ნაკლებად ქონდათ. ალიოშა კოდუა იყო ერთ-ერთი იმ მცირერიცხოვან ქართველთაგან, ვისაც ვერც მრავალშვილიან ოჯახზე პასუხისმგებლობამ, ვერც აგრესიამ სახელმწიფოს მხრიდან ვერ ააღებინა ხელი ღია საეკლესიო ცხოვრების უფლებისთვის ბრძოლაზე.

ჩვენ განმზადებულზე მოვედით. 1987 წლის გვიან შემოდგომას კომუნისტების ეპოქაში პირველად დაყენდა წირვა ზუგდიდის მაცხოვრისკარის ტაძარში.

ვინც არ იცნობდა ალიოშას, შეიძლება კუშტად მოჩვენებოდა მისი სახე, ‒ დევნასა და ბრძოლას არ ჩაევლო უკვალოდ. მაგრამ საკმარისი იყო დაეწყო საუბარი და შენს წინაშე იდგა ადამიანი საოცრად მიმტევებელი და მოსიყვარულე გულით, ერთგული ქრისტესი და მოყვასისა, ადამიანი, რომელსაც შეეძლო გუშინდელ მდევნელთან, რომელიც ცხოვრებას უმწარებდა, ალალად გაეტეხა პური და ელოცა მისთვის. არ მახსოვს, რომ ვინმეზე, ვისთანაც უწევდა ჭიდილი წლების მანძილზე, ძვირი დაცდენოდა.

ხარობდა, როცა მეუფე გიორგიმ (შალამბერიძე) კერძოდიაკვნობა მიანიჭა.

დღესაც ჩამესმის მისი ხმა, რომლითაც კითხულობდა ჟამნობას. კი არ კითხულობდა, ესაუბრებოდა უფალს, დინჯად და გააზრებულად.

მეუღლესთან, ქალბატონ გოგუცასთან და შვილებთან ერთად ალიოშა კოდუა იყო უპირველესი მასპინძელი ეკლესიაში, სტუმრის მიმღები და დამპურებელი, საეკლესიო მსახურებაზე მზრუნველი.

მისი უდიდესი სურვილი იყო გამოზრდილიყო ადბილობირვი სამღვდელოებაც, რათა განვრცობილიყო ეკლესიურობა. ხან ერთ სტიაქაროსანს მიადგებოდა, ხან მეორეს. მაშინ უფრო მონაზვნური ცხოვრება გვიზიდავდა, მაგრამ უარის მიუხედავად, კვლავ და კვლავ მოგვიწოდებდა, გვთოხვდა. მახსოვს მისი სიხარული, როცა ჩემი ხელდასხმის შესახებ გაჩნდა საუბარი. აცრემლებული თვალებით მიცქეროდა, როცა პირველად მნახა შემოსილი. უკვე მღვმდელობაში, რამდენჯერაც არ უნდა ვენახე, სულ ჯვარს მსახავდა და მეც მიხაროდა. ისიც ხარობდა, როცა ხედავდა, როგორ ირეკებოდა საეკლესიო ზარები, მრავლდებოდა სამღვდელოება.

1997 წლის 28 სექტემბერს კორცელში ვწირავდი. წირვის შემდეგ წალენჯიხაში უნდა წავსულიყავი საყოველთაო ნათლობაზე, მაგრამ რატომღაც ალიოშასკენ გამიწია გულმა ნარაზენში, ვიცოდი, რომ მძიმედ ავად იყო. მამა სვიმონი (აბრამიშვილი) და მე ისეთ დროს მივედით, როცა სული ტოვებდა სხეულს. მიდიოდა კაცი, რომლის რწმენამ, მოშურნეობამ და ლოცვამ უდიდესი კვალი დატოვეს თითოეული ჩვენგანის სულში.

არ მავიწყდება მისი წესის აგება. საოცრად მშვიდი სახე ქონდა მიცვალებულს. რამდენიმე დღე ყინულში იდო ცხედარი, მაგრამ როცა შენდობის ფურცელს ვაკავებდი, იმდენად რბილი იყო თითები და არ იგძნობოდა სიცივე, გამიელვა, ხომ არ ძინავსთქო. მიცვალებულის სახე, განწყობა რომელიც სუფევდა მის ირგვლივ მოწმობდა, რომ მართალ ადამიანს ვაცილებდით.

გავიდა წლები, მაგრამ არ გახუნებულა მისი ხსოვნა. უფალმა ულხინოს იპიდიაკონ ალექსის სულს, მისი ლოცვა კი ეწეოდეს მის შთამომვალობას და თითოეულ ჩვენგანს.

სკოლის სახელმძღვანელო წმ. შუშანიკზე

როცა ნაწარმოებს ეცნობი, უნდა ეცადო ავტორის თვალით დაინახო იგი, ავტორის განცდები შეიგრძნო, სტრიქონებითა თუ სტრიქონებს შორის ნათქვამს ჩაწვდე. ყოველგვარი მცდელობა სხვაგვარი განმარტებისა აუცილებლად გვაშორებს დედააზრს, ამახინჯებს ნაწარმოების აღქმას. საშიშია, როცა ეს ხდება ბაშვების აღსაზრდელ წიგნში. მით უფრო, როცა საქმე წმიდანს ან სასიქადულო პიროვნებას ეხება.

ქვემოთ მოყვანილია რამდენიმე ამონარიდი მე-10 კლასის წიგნიდან „ქართული ენა და ლიტერატურა“, რომელიც „შუშანიკის წამებას“ ეხება.

ქრისტეანობა და პრაიდი

„ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდამო წინაშე კაცთა, მეცა აღვიარო იგი წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ-ვყო იგი მეცა წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაჲსა.“
(მთ.11:32-33)

იესუ ქრისტეს აღიარება და უარყოფა არ არის მხოლოდ მისი არსებობის ან მისი ღმრთაებრიობის აღიარება ან უარყოფა. ეს არის მისი მცნებების გარდაუვალ, ერთადერთ ჭეშმარიტებად და ცხოვრების ნორმად აღიარება ან უარყოფა.

როგორია შენი სიბეჯითე?

წმ. იოანე კიბისაღმწერელი ცუდმედიდობას მიიჩნევს ყველაზე ვერაგ ვნებად და მიზეზად იმისა, რომ ქარიშხალს გადარჩენილი გემი ნავსაყუდელში იძირება. ანუ სხვა ვნებათა დამძლევი მოსაგრე შესაძლოა ბოლოს ცუდმედიდობამ დაამარცხოს.

ზოგჯერ ვიღვწით, არ ვზოგავთ თავს და გვეჩვენება, რომ გვიყვარს ღმერთი, გვიყვარს მოყვასი, უფლისთვის სათნოა ჩვენი შრომა და მზადდება ჩვენთვის ადგილი ცათა სასუფეველში. მაგრამ კაცთმოყვარე ღმერთი დაუშვებს ჩვენზე ხან განსაცდელს, ხან მხილებას, რათა ცუდმედიდობამ არ წარწმყიდოს ჩვენი ღვაწლი.