ქრისტეანობა თავისი ბუნებითი აღმსარებითია. მაცხოვარი ბრძანებს: „ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ იქმნეს იგიცა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.“ (ლკ.12:8-9) არსებობს ფარული ქრისტეანობა, რომელიც არ ყვირის უბნებსა და მოედნებზე რწმენის შესახებ, მაგრამ არ არსებობს ისეთი ფარული ქრისტეანობა, რომელიც ერთი მხირვ, უთმობს ბოროტს და ამავდროულად აღიარებს ქრისტეს.
ადამიანური ქცევა ყოფით განზომილებაში მრავალნაირი შეიძლება იყოს: მისაბაძი, კეთილი, ნეიტრალური, ცუდი, ყოვლად მიუღებელი. მაგრამ, როცა რწმენას ეხება საქმე, აქ არის ორი გზა – ღმრთის ერთგულება და მისგან განდგომა. ეს არჩევანი ხშირად ვლინდება ყოფით, გარეგნულ ცხოვრებაშიც. ქრისტეს აღმსარებლობა არ არის მხოლოდ მისი ღმრთაებრიობის აღიარება და ქადაგება. „უკეთუ გიყუარ მე, მცნებანი ჩემნი დაიმარხენით“ (ინ.14:15), ბრძანებს მაცხოვარი. ჩვენი ღმერთი არის ის, ვისი მცნებები და სწავლება აღემატება ჩვენს ცნობიერებაში საკუთარ სურვილებს, აზრებს, მისწრაფებებს. არის თუ არა ქრისტე ჩვენი ღმერთი, ვლინდება იმაში, რამდენად არის მისი სწავლება, მცნებები, ზნეობრივი იდეალი ჩვენი მისწრაფების განმსაზღვრელი. რწმენა იზომება იმით, რამდენის დათმობა ძალგვიძს ჩვენი ღმერთის ერთგულებისთვის. „ყოველნი ღმერთნი წარმართთანი ეშმაკ არიან“ (ფს.95:5), ბრძანებს წმ. დავით ფსალმუნთმგალობელი, რადგან შეუძლებელია ჭეშმარიტ უფალს მოწყვეტილ სულში ღმერთობდეს სხვა, გარდა ბოროტი სულისა. ჭეშმარიტების აღმსარებლობა წარმოადგენს ყოველი ქრისტეანის სულის საჭიროებას, როგორც აუცილებელი პირობა ღმერთთან ურთიერთობისა და მასთან მკვიდრობისა. რწმენას ადამიანი გამოავლენს, მოწმობს გარეგნულ ცხოვრებაში. ძველქართულად ამას მოწამეობა ეწოდება.
ზოგჯერ, ვდგებით არჩევანის წინაშე: ერთ მხარეს არის თანამდებობა, სახელი, პატივი და ყოველი თანმდევი სარგებელი, რომლის მოხვეჭა საჭიროებს ზნეობრივ დათმობებს, მეორე მხარეს – უკომპრომისობა ქრისტეანულ ზნეობაში, რომელიც ეღობება მიწიერ „წარმატებას“. ეს ის გარემოებაა, როცა ჩვენი რწმენა აღმსარებლობად უნდა იქცეს და ადამიანმა დაამოწმოს ქრისტეს ერთგულება, ანუ გახდეს მოწამე ქრისტესი.
არის გარემოებები, როცა მოდის ჩვენზე ცილისწამება, აგრესია, პირად მტრად გვექცევიან არა მხოლოდ შორეულნი, არამედ ოჯახის წევრებიც კი და ვდგებით არჩევანის წინაშე: ვიყოთ სამართლიანები თუ მოვუსმინოთ მას ვინც მოციქულთა სახით გვმოძღვრავს ყოველ მის მიმდევარს ‒ „აჰა მე მიგავლინებ თქუენ, ვითარცა ცხოვართა, შორის მგელთა“ (მთ.10:16). ვიქნები თავისუფალი მგელი თუ ქრისტეს ცხვარი – ჩემი არჩევანია და ჩემი მოწამეობა.
საზოგადო ცხოვრება, ხშირად, თავს გვახვევს ღირებულებებს, რომლებიც შეუთავსებელია სახარებისეულ ზნეობასთან. რა არჩევანს ვაკეთებ მაშინ? ვიყო მიწაში თავჩარგული სირაქლემა, რომელიც გაიძახის: „მე არ შევიცვლები, ურყევი ვარ და სხვამ რაც უნდა ის აკეთოს“, თუ უშიშად ვღაღადებ: „ეს წარწყმედაა, გზა ჯოჯოხეთისაკენ, მიუღებელი უზნეობა და არ უნდა იყოს ამის ადგილი ჩვენ შორის“? ქრისტეანული ზნეობის ერთგულება ხშირად აღმსარებლობა და მოწამეობაა.
ადამიანის უმთავრესი მტერი არის ეშმაკი. დაუცხრომელია მისი მცდელობა მოგვწყვიტოს ქრისტეს, მაგრამ მხოლოდ ის ამჩნევენ ამას, ვინც ჭეშმარიტის ერთგულებით ცხოვრებას ცდილობს. ზოგჯერ სულიერი ბრძოლა იმდენად მწვავდება, რომ ადამიანი სასოწარკვეთის უფსკრულის წინაშე დგება. შინაგანი შემოტევა, ვნების ძალა, ცოდვის მიმზიდველობა დაუძლეველად ჩანს. ვისით ვარ მაშინ, ვისას ვისმენ? ბოროტისას, რომელიც მეუბნება, „არაუშავს, მერე იტყვი აღსარებაში, მოინანიებ“, თუ ვენდობი ფსალმუნის სიტყვებს, „ყოველი თესლები გარე-მომადგეს მე, და სახელითა უფლისაჲთა ვერეოდი მათ“ (ფს.117:10), იესუს სახელს ვიყენებ ფარად და ცოდვისადმი დათმობას სიკვდილს ვამჯობინებ? ეს ის მოწამეობაა, რომელსაც ვერავინ შეამჩნევს, მაგრამ გვირგვინს მოგვიპოვებს.
მოდის ავადმყოფობა, ზოგჯერ უკურნებელი. ვინ ვარ მაშინ მე: დამფრთხალი, უბადრუკ მიწიერ ცხოვრებას ჩაბღაუჭებული, რომელიც ვეპოტინები ყველაფერს, ვშფოთავ და ვბორგავ, თუ უფალს მინდობილი, მასთან სამარადისოდ დამკვიდრების მსურველი, რომელიც მშვიდად ვიღებ ყოველივეს, რადგან ვიცი, რომ არაფერი ხდება მისი განგებულების გარეშე? ესეც ჩემი მოწამეობაა.
ხდება ისეც, რომ ზოგჯერ ცხოვრება უდიდესი ტრაგედიის წინაშე აყენებს ადამიანს, კარგავს უსაყვარლესს, რომლის გარეშე მიწიერი ცხოვრება უაზრობად ჩანს. მაშინ ვინ ვარ: უნუგეშო, სასოწარკვეთილი, რომლისთვისაც ყველაფერი დამთავრდა, თუ ვუსმენ წმ. პავლე მოციქულს, რომელიც ბრძანებს ‒ „არა გუნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს, რაჲთა არა სწუხდეთ, ვითარცა-იგი სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ“ (1თეს.4:13)? მრწამს და ვენდობის ღმერთს, რომელიც მასწავლი: ამქვეყნიდან გასვლა მხოლოდ დროებითი განშორებაა და სიყვარული ლოცვად უნდა იქცეს, რათა კვლავ შეერთდნენ განშორებულნი? აქაც მოწამეობის ასპარეზია.
წმიდანს, რომელიც ქრისტეს ერთგულებისათვის ითმენს ტანჯვას, ტკივილის დათმენით მოწმობს ღმრთის ერთგულებას და ამ ტანჯავაში გარდაიცვლება, მოწამეს ვუწოდებთ. მაგრამ არის კიდევ სხვა, უსისხლო მოწამეობა და ისიც ტკივილის დათმენაში ვლინდება. შეიძლება ეს არ იყოს სისხლის დათხევა, მაგრამ მოწამეობა ყოველთვის არის რაღაც ტკივილის ატანა. ვერ იცხოვრებ ამქვეყნად ქრისტეანად ამ ტკივილის გარეშე, არ არსებობს კომფორტული ქრისტეანობა, რადგან წუთისოფელი ვერ გუობს ქრისტეს. სულიერი თვალსაზრისით, ჩვენ ძალიან ხშირად ვდგავართ არჩევანის წინაშე, სადაც არებობს მხოლოდ ორი მხარე და არ არსებოს შუალედური.
დღეს წმიდა გიორგის ხსენების დღეა. დიდი მოწამისა, რომელიც თვეების მანძილზე იყო არა მხოლოდ არჩევანის წინაშე, არამედ ტვილის დათმენით, ტანჯვათა ატანით მოწმობდა ერთგულებას უფლისა და მისკენ მიმავალი გზისა. რას ვევედრებით მას ამ დღესასწაულზე: ჯანმრთელობას, მტრისაგან დაცვას, თუ შეწევნას ჩვენს პირად მოწამეობაში, მეოხებას ღრმრთის წინაშე, რომ მისებრი სიმხნევით შევძლოთ ქრისტეს ერთგულება, არ ვიქცეთ დამთმობებად უკეთურისა?!
გვეწეოდეს ქრისტეანებს მისი მეოხება სულიერ ბრძოლაში, ქრისტეს, კეთილი ზნეობის ერთგულებაში და მაშინ ქვეყანაც დაცული იქნება მის მიერ. ამენ!
