მამა რაფაელი

ამაზე არავისთან მისაუბრია, მაგრამ, ალბათ, უნდა ვთქვა.

ზოგჯერ, გიდგება დრო, როცა განსაკუთრებული სიცხადით აცნობიერებ ლოცვების სიტყვებს. „მასწავე მე სიხარული მაცხოვარებისა შენისაჲ“, – ეს სიტყვები 50-ე ფსალმუნიდან, ვინ იცის, რამდენჯერ წამიკითხავს და სხვისთვისაც ამიხსნია. თითქოს მესმოდა, მაგრამ მოხდა ისე, რომ ეს სიტყვები გულის ღაღადისად მექცა. მქონდა მდგომარეობა, როცა აშკარად ვხედავდი, როგორ მოიწევდა ჩემკენ დემონური წყვდიადი. ზოგმა, შეიძლება სულიერი ბრძოლა უწოდოს, მაგრამ ეს იყო საშინელი შემოტევა უხილავი ქვესკენელისესული წყვდიადისა. არც ვთმობდი, მაგრამ ასე ყოფანას სიკვდილი მერჩია, თუ ამით განვთავისუფლდებოდი. იყო ის მდგომარეობა, როცა იცი, რა უნდა აკეთო, მაგრამ გჭირდება ძალა, რომელიც შეგაძლებინებს, რომელიც მოგაშორებს ამას. საქმეს ისიც ამძიმებდა, რომ გარშემო მყოფებს ვერც ავუხსნიდი მდგომარეობას და ვერც შვებას მივიღებდი. ვისაც გამოუცდია, იცის რა არის ეს, ვისაც არა – მარტოოდენ სიტყვებით ვერ აუხსნი. აუცილებლად მჭირდებოდა შემწეობა ადამიანისა, რომელიც არა უბრალოდ მასწავლიდა როგორ მოვქცეულიყავი (ეს ისედაც ვიცოდი), არამედ დამეხმარებოდა იმით, რაც თავად ჰქოდა მოხვეჭილი.

ანდრიაობა

წმიდა ბარსანუფი ოპტელი ბრაძანებს, რომ ღირს ყურადღების მიქცევა თარიღებისთვის და იმისთვის, თუ ვისი ხსენების დღეა.

წლების წინ, როცა მივადექი საშუალო განათლების დასასრულს და უმაღლესისთვის ვემზადებოდი, ჩემთვის ყველაფერი ცხადი და გადაწყვეტილი იყო. არსებობდა სფერო, რომელიც პატარობიდან მაინტერესებდა, მქონდა მოწვევაც, რომელიც საშუალებას მაძლევდა მხოლოდ ერთი გამოცდით ჩარიცხვისა. მაგრამ, ეს იყო საქმე, რომელშიც არც განათლების მიღების შესაძლებლობა იყო საქართველოში და არც დასაქმების დიდი პერსპექტივები. მიზიდავდა, უფროსებიც შეგუებულები იყვნენ და საწინააღმდეგო არაფერი უთქვამთ. დღევანდელი გადასახედიდან, ეს იყო გზა, რომელიც სამუდამოდ მაქცევდა უცხოეთის მოქალაქედ და, საქმით გატაცებულს, არანაირი თეორიული შანსი ქრისტეანობაზე დაფიქრებისა არ მექნებოდა.