90-იან წლებში ერთ კვირა დღეს წირვის შემდეგ მრევლის წევრმა მთხოვა გავყოლოდი საავადმყოფოში. ნათესავის შვილი ძალიან მძიმე მდგომარეობაში იყო, ექიმები ვერ შველოდნენ და ფაქტობრივად მიცვალება გარდაუვალი იყო. ზიარებაზე არ იყო საუბარი, რადგან ბავშვი უგონოდ იყო. საავადმყოფოში მისულმა შემზარავი სურათი ვიხილე. დიდი და გრილი ოთახის შუაში იდგა საკაცე. ურეაქციო, საბანგადაფარებული ბავშვი, ირგვლივ სისხლგამშრალი ავისმომლოდინე ოჯახის წევრები და ნათესავები. შესვლამდე გავიგე, რომ თანდათან ილეოდა და დახმარების შესაძლებლობა ამოწურულიყო.
