ჯადოს შესახებ

წინა საუკუნის 80-იანების ბოლოს, როცა დაიწყო საეკლესიო ცხოვრების გამოღვიძება, იშვიათად ჩაივლიდა წირვა ისე, რომ ვინმე არ წაქცეულიყო, დუჟს არ ედინა პირიდან, გრეხვა-კვნესითა თუ ღრიალით არ შეეძრწუნებინა მლოცველები. სახელმწიფოს მიერ თავსმოხვეულ ათეისტურ მსოფლმხედველობაზე მეტად სამეგრელოში ფართოდ იყო გავრცელებული ე.წ. მებატონეობა – ოკულტიზმის ადგილობრივი სახესხვაობა, – და საეკლესიო ცხოვრების დაწყებისას იჩინა თავი ერში ფესვგადგმულმა ეშმაკეულობამ. გავიდა წლები. დიდი ხანია მსგავსი რამ არ გვინახავს. „ბატონების“ მსახურ-მჩხიბავებიც არ ჩანან. მხოლოდ ძალიან მიყრუებულ კუთხეებში თუ გამოჩნდებიან აქ-იქ. მაგრამ, ცრუმორწმუნეობა სრულად არ დამარცხებულა და ამჯერად ახალი სახით იჩინა თავი: მრავალი ადამიანი გასაჭირის მიზეზად ჯადოს მიიჩნევს, ცდილობს მოიძიოს იგი და გააუვნებელყოს ამ მომსახურებაში გამოცდილი მჩხიბავების მეშვეობით. სამარცხვინო და სატირალია, როცა ყველაფერ ამაში მათ ჩართულობას ვხედავთ, ვინც მორწმუნედ და ეკლესიის მრევლად სახელიდება.

მოლოქეები გვითხზავენ ზღაპრებს. ამონარიდები გურამ დოჩანაშვილის რომანიდან „სამოსელი პირველი“.

„რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ისმინენ! აწ ვის ვამსგავსო ნათესავი ესე? მსგავს არს ყრმათა, რომელნი სხენედ უბანთა და მოუწესედ მოყუასთა თჳსთა და ეტყჳედ მათ: გისტჳნევდით თქუენ, და არა ჰროკევდით; გიგოდებდით, და არა იტყებდით.“ (მთ. 11:15-18).

მიმოიხედავ ირგვლივ, ხვდები, სად მივდივართ, ვისა და რას ვეთაყვანებით, გინდა იყვირო – „დაფირქდით, შეჩერდით“, მაგრამ არავის ესმის და ჩასაქოლადაც მოიწევიან.

თუ სახარებისა არ გვესმის, იქნებ გენიოსი მწერლის მხატვრულმა სიტყვამ დაგვაფიქროს. ეს ხომ ჩვენზე და ჩვენთვის დაიწერა!

==

„— ბრიყვებო, ძმებო! - ბრბოს მოუხმობდა თმაწვერაბურდული მენდეს მასიელი,

ვისწავლოთ აღმსარებელთაგან. (თარგმანი)

პროფესორი მიხაი კრისტია. რუმინეთი.

ვკითხულობთ წმიდათა ცხოხვრებაში დიდი სასწაულების შესახებ და არც კი გვჯერა, რომ რაიმე მსგავსი შეიძლება ნამდვილად ხდებოდეს. რატომ აღასრულებდა ღმერთი წარსული დროის ქრისტეანებისათვის ამდენ და ესოდენ სასწაულს, რომელთაც ვერც კი ვხედავთ დღეს? ძე ღმრთისა ბრძანებს: „სასწაული მორწმუნეთა მათ ესე შეუდგეს: სახელითა ჩემითა ეშმაკთა განასხმიდენ, ენათა ახალთა იტყოდიან, გუელთა შეიპყრობდენ; დაღათუ სასიკუდინე რაჲმე სუან, არარაჲ ავნოს მათ; სნეულთა ზედა ჴელსა დასდებდენ და განცოცხლდებოდიან“ (მკ.16:17-18). ნუთუ ჩვენ უკვე არ გვჯერა იმისა, რასაც გვასწავლის მაცხოვარი?

ქრისტეანული ცხოვრების სეკულარიზაციის ერთ-ერთი უმძიმესი ფორმა არის კომპრომისების დაშვება.

* * *

დღევანდელმა სიცხემ კიდევ ერთხელ შემახსენა ერთი შორეული ამბავი.

1990-იანი წლებია. ის დროა, როცა შუქი გრაფიკით მიეწოდება და გრძელი „ოოოოო“ გადაიქუხებს ხოლმე ქალაქში საღამოობით. ივლისის გავარვარებული დღეა, როცა მშიერ ძაღლს მიგდებული ლუკმის ასაღებადაც კი დაეზარება ადგომა. მოულოდნელად მიწევს მოშორებით მგზავრობა და ოთხივე საბურავი უნდა გამოვცვალო. სად? ვინ იმუშავებს უშუქოდ? მოულოდნელად, ქალაქის ცენტრში ერთი ვულკანიზაციის კარს ღიად ვხედავ.

დეკაბრისტის დედის სიზმარი

მიწიერ ყოფას წუთისოფელი უწოდა ჩვენმა წინაპარმა. დიახ, წუთი და, შესაძლოა, წუთიც არ იყოს მთელი ცხოვრება ადამიანისა ამქვეყნად. მოხვედი და… უკვე წასვლის დროა. და ეს ხანმოკლე ყოფაც ათასგვარი ჭირითა და ტკივილით მძიმდება. მათშიც არის მეტნაკლებობა, მაგრამ, ალბათ, ერთ-ერთი უმძიმესი არის ის, რის განცდას მტერსაც არ ვუსურვებთ – შვილის დაკარგვა. განსაკუთრებით მძიმე და სასოწარმკვეთია ეს ტკივილი მათთვის, ვისი გონების თვალს ჯერ არ აღუხილავს ზეცისკენ. მზე ბნელდება ასეთებისთვის. მაგრამ, უფალმა განგვიცხადა თავი და გვაუწყა მომავალი ნეტარების სახარება, ჯვარი იტვირთა და აღდგომის სიხარულის თანამოზიარედ გვიჩინა. არ შეიძლება ასეთი ღმერთი და მხსნელი იოტისოდენა ტკივილსაც კი უშვებდეს ისე, რომ რაღაც უფრო დიდი, იდუმალი სიხარულის მარცვალი არ იდოს მასში. მაშინ გაჰყავს ადამიანი ღმერთს, როცა მისი სულის გადარჩენისთვის ყველაზე ხელსაყრელი მდგომარეობა აქვს. ვიღაცისთვის ეს ჩვილობაა, ვიღაცისთვის – სიყმაწვილე, ვიღაცისთვის – მოხუცებულობა. ადამიანები კი ვესწრაფით მიწიერი ცხოვრების გახანგრძლივებას და, ზოგჯერ, მცირედმორწმუნეობის გამო ზეციურ მარადისობას წარმავალ დღეებში ვახურდავებთ.

როცა ვიგებ ყრმათა გაყვანას ამქვეყნიდან, ყოველთვის მახსენდება ერთ-ერთი დეკაბრისტის – კონდრატე რილეევის დედის სიზმარი.

მებრძოლი ათეიზმის მორიგი შემოტევა

3 თებერვალს Facebook-ზე გამოჩნდა ბ-ნ გიორგი მაისურაძის ჩანაწერი. გამოჩნდა და ცოტახანშივე წაიშალა, მაგრამ ქსელის ყოვლისმომცველ მეხსიერებაში მაინც მოასწრო ჩარჩენა. (გიორგი მაისურაძე: მანამ არ მოვისვენებთ, სანამ საქართველოში მართლმადიდებლობას არ დავასრულებთ) . აი ტექსტიც:

მოდერნიზმის ჭია

„ყოველნი თავთა თჳსთასა ეძიებენ და არა ქრისტე იესუჲსსა“ (ფილ. 2:21)

„უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ“ (იოანე 15:20) – ბრძანებს მაცხოვარი. და მართლაც, დღიდან დაარსებისა არ ყოფილა პერიოდი, როცა წუთისოფლის მიერ არ იდევნებოდა ეკლესია ქრისტესი. ზოგჯერ ეს დევნა სისხლიანი იყო და ამ პერიოდმა უამრავი მოწამე შესძინა მას. ასეთმა დევნამ არათუ ვერ შეასუსტა ეკლესია, პირიქით, გაძლიერდა. იყო პერიოდები, როცა იმპერატორები და ხელისუფალნი იწყნარებდნენ და მფარველობდნენ ეკლესიას. მაგრამ ასეთ დროს წუთისოფლის სული აღწევდა ეკლესიაში და გამიწიერებით იდევნებოდა მოშურნეობა. იყო პერიოდები, როცა უკეთური სულითა და ამპარტავნებით აღძრული ადამიანები აყალბებდნენ და ამახინჯებდნენ წმიდა წერილს, წარმოშობდნენ ერესებსა და სქიზმებს და ამით იდევნებოდა ჭეშმარიტება. მაგრამ ასეთმა შემოტევებმა შედეგად საეკლესიო სწავლების ჩამოყალიბება და გაღმავება გამოიღეს ნაყოფად. ბოლო ათწლეულებში ახალი სახე გამოჩნდა ქრისტეს ეკლესიის მტრობისა და დევნისა – მოდერნიზმი და რეფორმატორული სული. თავისი დამანგრეველი მოქმედებით ის არანაკლებია მწვალებლობებზე, შეიძლება ითქვას, უარესიც კი.