საწყალი ჩვენი ხალხი!

დღეს საღამოს ქალაქში მომიწია გასვლა. გაჭედილი და გაუვალი ქუჩები, ჩოჩქოლი, ალიაქოთი. საწყალ ხალხს უთხრა ვიღაცამ: არიქა, ახალი წელი მოდის, იზეიმეთო. ზოგი კრედიტით, ზოგი პენსიით, ზოგი სიმწრითა და გაჭირვებით ნაშოვნი ფულით – ვინ რითი – ყველა ცდილობს იმის მომარაგებას, რაც „მუცლად შევალს და განსავალით განვალს“. მერე კი, საღამოს, დათქმულ დროს მიუჯდეს ეკრანიან ყუთს, რათა ეზიაროს „დღესასწაულს“, რომლის შესახებ მხოლოდ ის იცის, რომ ამ დღით რამდენიმე საუკუნეა კალენდარი იწყება. მერე კი, სულ ექვსი დღის მერე, ქრისტეშობა გათენდება. ამ დღისთვის კვლავ აფუსფუსდება ხალხი, ოღონდ ისე ვერა, როგორც ეს ერთი კვირის წინ შეძლო. ვერც მოლოდინსა და განცდებს ექნება ის სიმძაფრე – დაილია, ამოიწურა, არ არის უკვე იმდენი ენერგია. და ასე უღიმღამოდ, უკეთეს შემთხვევაში – სუფრასთან აღნიშნავს ამ დღეს. დღეს, რომელშიც მისი მხსნელის შობა, მისი ღმერთის განკაცება უნდა აღენიშნა, ეხარა, ელოცა, იმედით აღვსილიყო. სადაა! ვიღაცამ მოპარა დღესასწაული. ერთადერთი განცდა, რაც დამეუფლა, სიბრალულის განცდა იყო. საწყალი ჩვენი ხალხი! „როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?!“

ღირსი პართენი კიეველის ლოცვა.

როცა სნეულებით გულდამძიმებული, შევიგრძნობ მოახლოებას მიწიერი ყოფის დასასრულისა, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა გული ჩემი საბრალობელი შეღონდება უკანასკნელი შეტოკების ჟანს და გაწვრილდება სასიკვდინე ტანჯვით, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ჩემი თვალები უკანასკნელად მოირწყებიან ცრემლით მოგონებით იმისა, როგორ შეურაცხგყოფდი შენ ცოდვებით, ღმერთო, მთელი  ცხოვრების მანძილზე, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ხშირი ფეთქა გულისა იწყებს აჩქარებას ჩემი სულის განსვლისა, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სასიკვდინე სიმკრთალე ჩემი სახისა და გაცივება ჩემი სხეულისა ელდას სცემს ჩემს მახლობლებს, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა დაბნელდება მხედველობა ჩემი, მომეკვეთება ხმა, გაქვავდება ენა, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა საშინელი ხილვები და მოჩვენებები მოიწადინებენ შენი მოწყალებისადმი ჩემი სასოების წარკვეთას, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სული ჩემს დანაშაულთა მოგონებითა და შენი სამსჯავროს შიშით მოწყლული მოუძლურდება ცხოვნების მტრებთან ბრძოლაში, რომლებიც ლამობენ ჩემს ჩათრევას ტანჯვათა წყვდიადში, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სასიკვდინე ოფლი დამცვარავს მე და სული ტკვილიანი ტანჯვით იწყებს განსვლას ხორცთაგან, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სასიკვდინე წყვდიადი დაჰფარავს ჩემი მზერისაგან ამასოფლის ყველა საგანს, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ჩემს სხეულში შეწყდება ყოველგვარი შეგრძნება, გაშეშდებიან ძარღვები და გაგვავდებიან კუნთები, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ჩემს სმენამდე უკვე ვერ მოაღწევენ ადამიანთა საუბრები და მიწიერი ბგერები, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სული წარდგება წინაშე პირისა შენისა, ღმერთო, მომლოდინე შენი განჩინებისა, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ვიწყებ სმენას შენი სამსაჯავროს მართალი მსჯავრისა, რომელიც განსაზღვრავს ჩემს მარადიულ ხვედრს, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა სულის მიერ დატევებული ხორცი იქცევა მატლთა და ხრწყნის ნადავლად და, უკანასკნელ, იქცევა მუჭა თიხად, უფალო, შემიწყალე მე.

როცა ხმა საყვირისა განაღვიძებს ყოველთა ჟამსა მეორედ მოსვლისა შენისა და განიხსნება წიგნი საქმეთა ჩემთა, უფალო, იესუ ქრისტე, ძეო ღმრთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი მონაჲ შენი (სახელი). ხელთა შენთა, უფალო, შევვედრებ სულსა ჩემსა. ამენ.

ინტერვიუ გაზეთ „საფარველს“.

– მამაო, გთხოვთ გვესაუბროთ ღმრთისმშობლის ღვაწლზე კაცთა მოდგმის გადარჩენის საქმეში

„სიბრძნემან იშენა თავისა თჳსისა სახლი, და ქუეშე შეუდგნა მას შჳდნი სუეტნი“ (იგ. 9:1) – სოლომონ ბრძენის ამ სიტყვებში, რომლებიც იკითხება ყოვლადწმიდა დედის ხსენების სადღესასწაულო მწუხრზე, ეკლესია ხედავს წინასწარმეტყველებას დედა ღმრთისმშობელზე. უფალმა თვითონ აღაშენა ხორციელი მშობელი და სვეტებად, სიმტკიცედ მისი სულიერი შენობისა შეუდგა „შვიდნი სვეტნი“, ანუ სათნოებათა სისრულე. ამავდროულად, საგულისხმოა, რომ საღმრთო განგებულება არასდროს აქცევს ადამიანს მარიონეტად და ყოველთვის ითვალისწინებს კაცობრივ ნებას, თანამოქმედებს მასთან. ადამიანი აღეშენება სულიერად მხოლოდ მაშინ, როცა მისი ნება არის თანამოქმედებაში ღმრთაებრივ ნებასთან. თუ უფალმა შეამკო ყოვლადწმიდა სათნოებებით – თავად ქალწული მარიამიც ესწრაფოდა მათ მოხვეჭას. დედა ღმრთისა არის ის ადამიანი, რომელშიც მოხდა კონცენტრაცია დაცემული ადამიანური ბუნებისათვის შესაძლებელი საუკეთესო თვისებებისა. რჩეულობა არ ნიშნავს უზრუნველყოფილ ცხოვნებას, არამედ მაღალ მოწოდებას, რომელსაც უნდა შეესაბამოს ადამიანის ნებელობა და ცხოვრება, რათა  შეეთვისოს უფალს. ყოვლადწმიდა დედამ მრავალი შრომისა და უდიდესი ტკვილის ფასად გვაჩვენა სახე სიწმიდით ცხოვრებისა, ღმრთის მოწოდებისადმი შესატყვისობისა.

სოდომი

ავტორი:   დეკანოზი ანდრია ტკაჩოვი.

წყარო:    Содом. Протоиерей Андрей Ткачёв

 

ტელეცენტრის იმ სართულზე, სადაც ჩვენ გადაცემის ჩაწერის მოლოდინში მიმოვდიოდით დერეფანში, ხალხმრავლობა იყო. როგორც ჩანს, უკრაინა განაგრძობდა ტალანტების ძებნას და თითქმის შიშველი, მთლად ნორჩი დიაცები აფახუნებდნენ შეღებილ წამწამებს სცენაზე დაძახების მოლოდინში, ხმაურობდნენ საგრიმიოროებში, გამორბოდნენ მოსაწევად, მობილურებით ტიტინებდნენ მეგობრებთან და მშობლებთან.

ორნი ვიყავით და დრო საინტერესო საუბარში გაგვყავდა. ჩემი თანამოსაუბრე ძველი აღთქმის მცოდნე იყო და ჩვენ, თითქოს ვხსნიდით ბიბლიური საგანძურის კიდობანს, ვარჩევდით ცალკეულ ძვირფასეულობას და ვტკბებოდით მათი სილამაზით. წარწერა „მიდის ჩაწერა“ ჯერ კიდევ არ ანათებდა ჩვენს სტუდიასთან.

განსაცდელი და ღმრთის განგება.

„უკუეთუ ჴმა-ყოს საყჳრმან ქალაქსა შინა და ერი არა შეშინდეს? ანუ იყოს სიბოროტე ქალაქსა შინა, რომელი უფალმან არა ქმნა?“ (ამოს.3:6)

„თმანიცა თავისა თქუენისანი ყოველნი განრაცხილ არიან“. (ლკ.12:7)

ყველგან ყველა დროში პერიოდულად ხდებოდა უბედურებები – სტიქიური მოვლენები, კატასტროფები. მაგრამ დამოკიდებულება მათ მიმართ განსხვავდება ერში გაბატონებული შეხედულებებისა და რწმენის შესაბამისად. შეიძლება ითქვას, უბედურებათა ჟამს ყველაზე უკეთ ჩანს ერის ზნეობრივ-სულიერი ორიენტირები.

ჩვენს ქვეყანასაც არ აცდენია ტკივილები. სულ რამდენიმე დღე დაგვატყდა თავს ბოლო ასეთი განსაცდელიდან. ბევრი დაიწერა, ბევრი ითქვა და, იქნებ, არც იყოს საჭირო მეტის თქმა. მაგრამ რაღაც მაინც არ მასვენებს.

როცა უბედურება ხდება ადამიანის მიზეზით, ერის უმეტესობა ხელს იშვერს და დამნაშავის დასჯას მოითხოვს. მაგრამ, როცა ბუნებრივი მოვლენის უჩვეულო ფორმით განვითარება იწირავს ადამიანთა ცხოვრებას, უნგრევს სამყოფელს, ჩნდება აზრთა სხვადასხვაობა: რა არის ეს? შემთხვევითობა, რომელიც ვერ გავითვალისწინეთ, თუ სასჯელი ღმრთისა, რომელსაც ვერსად გავექცევით.

თუ ურწმუნო ადამიანი სტიქიურ მოვლენას ცალსახად მიაწერს შემთხვევითობას, ადამიანებსა და ხელისუფლებას კი მოუმზადებლობაში ადამაშაულებს, ქრისტეანს სხვა ხედვა უნდა ჰქონდეს. დიახ, უნდა ჰქონდეს, მაგრამ…

წმიდა თეოფანე დაყუდებული განსაცდელების შესახებ

„ძალუძს ღმერთს მყისვე შეწყვიტოს უბედურებანი, მაგრამ არ გვაშორებს მწუხარებას, სანამ არ ნახავს, რომ ჩვენში მოხვდა მოქცევა, დაიმკვიდრა მტკიცე და შეუძვრელმა სინანულმა. შესაბამისად, როცა იპოვება ეს ჩვენში, უფლის მოწყალე ხელი უმალ შეწყვეტს უბედურებებს... მაგრამ, იტყვის ვინმე: „ჩვენ ისედაც მოწყლულნი ვართ სიმწრითა და დანაკარგებით, ახლა კიდევ გვცემენ მხილებითა და მკაცრი გაკვეთილებით. გვასმინეთ ჩვენ სიტყვა ნუგეშინისცემისა. დაასხით ზეთი ჩვენი გულის დამწველ წყლულებს“. მაგრამ, ძმებო, მე არა ტკბილ სიტყვებზე ვზრუნავდი, არამედ მინდოდა მეჩვენებინა თქვენთვის ის ქმედება, რომელსაც ერთადერთს ძალუძს ჭეშმარიტი ნუგეშის მოტანა თქვენთვის. და, არა მხოლოდ ნუგეშის მონიჭება, არამედ მოწევნული უბედურების უკუქცევა და ყველაფრის ძველი წესითა და რიგით აღდგენა. რამეთუ, არაფერია სინანულზე უმძლავრესი. რა თქმა უნდა, შეიძლება მრავალი დამამშვიდებელი სიტყვის მოფიქრება, მაგრამ რა სარგებელი მათგან? მათით მხოლოდ შეიძლება წყულულის დაფარვა, ავთვისებიანი მატერია კი შიგნით დარჩება. მაგრამ, ამ შემთხვევაში შეიქმნება საჭიროება ახალი მოწვისა, კვეთისა, საფენებისა, ანუ ახალი უბედურებებისა ჩვენი ცოდვილი ვნებების საკურნებელად. სინანული კი სრულად კურნავს სულიერ წყლულებს და, შესაბამისად, არასაჭიროდ აქცევს ყოველგვარ განმწმედელ ზომებს, რომელთაც გვიწყობს ღმრთის მამობრივი განგებულება.“

ინტერვიუ გაზეთ „საპატრიარქოს უწყებანს“. N18 (763)

დღეს საკმაოდ რთული ვითარებაა შექმნილი მთელ მსოფლიოში და ამაში, უპირველესად, ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე მოვლენები იგულისხმება. რა თქმა უნდა, ეს არ არის მხოლოდ იმ რეგიონების სატკივარი, სადაც უკვე რამდენიმე წელია რელიგიური ნიშნით იდევნებიან ადამიანები, ეს მთელი კაცობრიობის პრობლემაა… მაგრამ, სამწუხაროდ, არსად ჩანან უფლებადამცველები, მსოფლიო ორგანიზაციები, რომლებიც მორალს გვიკითხავდნენ გამოხატვისა და რწმენის თავისუფლებაზე. საგულისხმოა, რომ ადამიანთა რელიგიური ნიშნით დაპირისპირებამ უკვე საკმაოდ ფართო მასშტაბები შეიძინა და არ არის გამორიცხული, რომ ახლო აღმოსავლეთში დანთებულმა ცეცხლმა სხვა ქვეყნებამდეც (მათ შორის საქართველომდე) მიაღწიოს. ამ ვითარებაში გამაოგნებელია ის ფაქტი, რომ კაცობრიობის უდიდესი ნაწილი დუმს… აღარც „შარლები“ ჩანან. ინტერნეტ ქსელებში საზოგადოების დიდი ნაწილი გამოთქვამს პროტესტს იმის გამო, რომ ამ ვითარებაში შეშფოთებაც კი არ ისმის დასავლეთიდან.

– მამა ანდრია, როგორია თქვენი ხედვა ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე მოვლენებთან დაკავშირებით? და რა უნდა მოიმოქმედოს მორწმუნე ქრისტიანმა ამ ვითარებაში?

დღეს ჩვენ (წირვის დასრულების შემდეგ) სავედრებელი პარაკლისი აღვავლინეთ ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისადმი და შევევედრეთ მას, რომ მშვიდობა იყოს ახლო აღმოსავლეთსა და მთელ მსოფლიოში. მოგეხსენებათ, მთელ რიგ ქვეყნებში ძალიან გამწვავებულია დამოკიდებულება ქრისტიანებისადმი. ეს არც არის გასაკვირი. მაცხოვარი წინასწარ აუწყებდა მოციქულებსა და ყველა მის მიმდევარს: „უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ“ (ინ. 15:20). წუთისოფელმა ჯვარს აცვა ქრისტე და ვერც მის ერთგულებს შეიწყნარებს. დროებითმა მშვიდობიანობამ არ უნდა დაგვავიწყოს ეს. თუმცა, უნდა ითქვას, რომ რიგ შემთხვევაში დევნას განიცდიან არა მხოლოდ ქრისტეანები.