ლოცვა თუ კითხვა?

წმიდა ნიკიტა ნოვგოროდელის ცხოვრებაში მოთხრობილია მისი ცდუნებისა და გამოხნსის შესახებ. გამოირჩეოდა რა განსაკუთრებული მოშურნეობით, მას გაუჩნდა სურვილი დაყუდებისა. მიუხედავად იმისა, რომ იღუმენი ეწინააღმდეგებოდა მის განზრახვას, არწმუნებდა, რომ მისთვის ჯერ ადრე იყო ასეთი ღვაწლის ტვირთვა, ნიკიტამ მაინც აღასრულა საწადელი და დაეყუდა. გავიდა დრო და ერთხელ, ლოცვის ჟამს, მას ესმა ხმა, რომელიც მასთან ერთად ლოცულობდა. ამ მოვლენას თან ახლა არაჩვეულებრივი კეთილსურნელება. ცდუნებულმა უთხრა საკუთარ თავს: ეს რომ არ ყოფილიყო ანგელოზი, არ ილოცებდა ჩემთან ერთად და ვერ იქნებოდა ასეთი კეთილსურნელება სულიწმიდისა. შემდეგ მან გულმოდგინე ლოცვით მიმართა უფალს სიტყვებით: „უფალო! განმიცხადე თავი შენი საგრძნობელად, რათა გიხილო შენ.“

ნუთუ კვლავ ათეიზმი?!

ჩვენი თაობა სრულ ათეიზმში, იძულებით ათეიზმში იზრდებოდა, როცა არც წიგნი მოიპოვებოდა სარწმუნოებრივ საკითხებზე და არც მთქმელი იყო ვინმე. დიდად სანუგეშო და სულისთვის რაიმეს მომცემი არც მათთან ურთიერთობა იყო, ვინც წელიწადში ერთი-ორჯერ ეკლესიაში მივიდოდა სანთლის დასანთებად, ცხვარსა თუ ფრინველს წირავდა, კვერცხს შეღებავდა, საკურთხებს დგამდა სახლში. მახსოვს სიცარიელის განცდა, რომელსაც ვერაფერი ავსებდა.

წმიდა თეოფანე დაყუდებულის წერილი მომაკვდავ დას.

„მშვიდობით, დაო! უფალმა აკურთხოს შენი განსვლა და შენი გზა. შენ ხომ არ მოკვდები. სხეული მოკვდება, შენ კი სხვა სამყაროში გადახვალ, ცოცხალი, საკუთარი თავის ხსოვნით და მთელი გარემომცველი სამყაროს ცნობით. იქ შენ შეგეგებებიან დედა, მამა, ძმები და დები. მოკითხვა გადაეცი მათ და ლოცვა გამოსთხოვე ჩვენთვის. იქ შენი შვილებიც შეგეგებებიან თავისი დედაშვილური სალამით. შენ იქ უკეთ იქნები, ვიდრე აქ. მაშ, ნუ შეშინდები სიკვდილის მოახლოებისას, ის შენთვის უკეთეს ცხოვრებაში შესასვლელი კარიბჭეა. შენი მფარველი ანგელოზი შენს სულს მიიღებს და იმ გზებით წაიყვანს, რომლებითაც ღმერთი ინებებს. მტკიცედ გწამდეს, რომ უფალი და მაცხოვარი მონანულთა ყოველ ცოდვას წარხოცავს. შენი ცოდვებიც აღხოცილია, როცა მოინანიე. ეს რწმენა რამდენადაც შეგიძლია, განიცხოველე და ნუ განეშორები მას. უფალმა მოგანიჭოს მშვიდობიანი აღსასრული. დღეს თუ არა, ხვალ ჩვენც შენთან ვიქნებით! მალე შევხვდებით. ამიტომ ნუ იდარდებ აქ დარჩენილებზე. მშვიდობით! უფალი გფარავდეს!“

მოწამეობა

ქრისტეანობა თავისი ბუნებითი აღმსარებითია. მაცხოვარი ბრძანებს: „ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ იქმნეს იგიცა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.“ (ლკ.12:8-9) არსებობს ფარული ქრისტეანობა, რომელიც არ ყვირის უბნებსა და მოედნებზე რწმენის შესახებ, მაგრამ არ არსებობს ისეთი ფარული ქრისტეანობა, რომელიც ერთი მხირვ, უთმობს ბოროტს და ამავდროულად აღიარებს ქრისტეს.

დიპფეიკი

ტექნოლოგიური წინსვლა თავისთავად არც კარგია და არც ცუდი. სიკეთისა თუ სიავისაკენ მიმმართველი არის ადამიანი, ‒ დაცეული ბუნების მქონე, ადვილად მიდრეკილი ცუდისაკენ, დამანგრეველისაკენ. საუბედუროდ, თავის ქმნილებებს იგი მეტწილად თვითგანადგურებისათვის იყენებს. ამ პრობლემას ქმნის არა ე.წ. პროგრესი, არამედ ადამიანის დაცემულობა.