წმიდა თეოფანე დაყუდებულის წერილი მომაკვდავ დას.

„მშვიდობით, დაო! უფალმა აკურთხოს შენი განსვლა და შენი გზა. შენ ხომ არ მოკვდები. სხეული მოკვდება, შენ კი სხვა სამყაროში გადახვალ, ცოცხალი, საკუთარი თავის ხსოვნით და მთელი გარემომცველი სამყაროს ცნობით. იქ შენ შეგეგებებიან დედა, მამა, ძმები და დები. მოკითხვა გადაეცი მათ და ლოცვა გამოსთხოვე ჩვენთვის. იქ შენი შვილებიც შეგეგებებიან თავისი დედაშვილური სალამით. შენ იქ უკეთ იქნები, ვიდრე აქ. მაშ, ნუ შეშინდები სიკვდილის მოახლოებისას, ის შენთვის უკეთეს ცხოვრებაში შესასვლელი კარიბჭეა. შენი მფარველი ანგელოზი შენს სულს მიიღებს და იმ გზებით წაიყვანს, რომლებითაც ღმერთი ინებებს. მტკიცედ გწამდეს, რომ უფალი და მაცხოვარი მონანულთა ყოველ ცოდვას წარხოცავს. შენი ცოდვებიც აღხოცილია, როცა მოინანიე. ეს რწმენა რამდენადაც შეგიძლია, განიცხოველე და ნუ განეშორები მას. უფალმა მოგანიჭოს მშვიდობიანი აღსასრული. დღეს თუ არა, ხვალ ჩვენც შენთან ვიქნებით! მალე შევხვდებით. ამიტომ ნუ იდარდებ აქ დარჩენილებზე. მშვიდობით! უფალი გფარავდეს!“

მოწამეობა

ქრისტეანობა თავისი ბუნებითი აღმსარებითია. მაცხოვარი ბრძანებს: „ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ იქმნეს იგიცა წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა.“ (ლკ.12:8-9) არსებობს ფარული ქრისტეანობა, რომელიც არ ყვირის უბნებსა და მოედნებზე რწმენის შესახებ, მაგრამ არ არსებობს ისეთი ფარული ქრისტეანობა, რომელიც ერთი მხირვ, უთმობს ბოროტს და ამავდროულად აღიარებს ქრისტეს.

დიპფეიკი

ტექნოლოგიური წინსვლა თავისთავად არც კარგია და არც ცუდი. სიკეთისა თუ სიავისაკენ მიმმართველი არის ადამიანი, ‒ დაცეული ბუნების მქონე, ადვილად მიდრეკილი ცუდისაკენ, დამანგრეველისაკენ. საუბედუროდ, თავის ქმნილებებს იგი მეტწილად თვითგანადგურებისათვის იყენებს. ამ პრობლემას ქმნის არა ე.წ. პროგრესი, არამედ ადამიანის დაცემულობა.

შიმშილობა არ არის მარხვა!

მარხვის არსი არის სინანული. საკვებში შეზღუდვა მხოლოდ სულიერი მარხვის განსაკმტკიცებლად დაწესდა. ჭეშმარიტი მარხვა არის სინანული ღმრთისა და მოყვასის წინაშე ჩადენილი ცოდვების გამო. „უკუეთუ შესწირვიდე შესაწირავსა საკურთხეველსა ზედა და მუნ მოგეჴსენოს შენ, ვითარმედ ძმაჲ შენი გულ-ძჳრ რაჲმე არს შენთჳს, დაუტევე შესაწირავი იგი წინაშე საკურთხეველსა მას და მივედ და დაეგე პირველად ძმასა შენსა და მაშინ მოვედ და შეწირე შესაწირავი შენი“ (მთ.5:23-24), ‒ ბრძანებს მაცხოვარი. მონანული ჯერ ითხოვს შენდობას ყველასგან, ვინც გულნატკენი ან დაბრკოლებულია მისგან, ამით წამოჩინდება მისი სინანული და მხოლოდ ამის შემდეგ იწირება მისი სულიერი შესაწირი (თუ აქვს). მარხვის უჭმელობამდე დაყვანა არის მისი არსის ან გაუგებრობა ან შეგნებული პროფანაცია. და არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ არის „მმარხველი“, აქ მნიშვნელოვანი მარხვის რაობის დამახინჯებაა.

მარხვისგან განსხვავებით, შიმშილობის არსი არის არა სინანული, არამედ საკუთარი სიმართლის ჩემება, საკუთარი პოზიციის აღიარების მოთხოვნა. შიმშილობა თვითმკვლელობის ფორმაა და ამიტომაც არასდროს აკურთხევს ეკლესია ასეთ ქმედებას, როგორი კეთილი და ამაღლებული იდეისთვის არ უნდა ცხადდებოდეს იგი. მით უფრო, არასდროს უწოდეს მარხვას.

„რომელმან დააბრკოლოს ერთი მცირეთა ამათგანი ჩემდა მომართ მორწმუნეთაჲ, უმჯობეს არს მისა, დამო-თუ-იკიდოს წისქჳლი ვირით საფქველი ქედსა და დაინთქას იგი უფსკრულსა ზღჳსასა.“ (მთ.18:6).

დიდი ცოდვაა განუმტკიცებელი მრევლის დაბნევა!

საყოველთაო შერიგებაზე

რა უნდა იყოს ქვეყანაში საყოველთაო შენდობაზე, ურთიერთსიყვარულსა და მშვიდობაზე უკეთესი, მაგრამ საჭიროა დაფიქრება, რას ვგულისმობ ამ ლამაზ სიტყვებში და რამდენად არის ეს შესაძლებელი.