რამდენიმე
წლის წინ „ჯეოსელის“ გენერალურმა დირექტორმა (სახელს ვერ ვიგონებ)
დაახლოებით ასეთი რამ თქვა: ქართველები ის ხალხია, რომლებიც მობილურ
ტელეფონს თეატრშიც არ თიშავენო. საწყენიც კი იყო, როცა თურქი
სამათასწლოვანი სახელმწიფოებრიობის მქონე ერის შვლიების უკულტურობას
ახსენებდა, მაგრამ, ვაი რომ სინამდვილეა. ბოლო პერიოდში რამდენჯერმე
მომიწია თეატრში ყოფნა სხვადასხვა ღონისძიებებზე. თვალშისაცემია ის
ზნეობრივი დეგრადაცია, რომელიც განვიცადეთ. შეიძლება, მოედნების
კონცერტებმაც შეიტანეს წვლილი, მაგრამ მარტო ეს არ არის მიზეზი. სადაც არ
უნდა დამჯდარიყავი, ყოველთვის ვიღაც ლაპარაკობდა, ვიღაცას ურეკვს ტელეფონი
(და მერე როგორი მელოდიებით!) და არ ერიდება ხმამაღლა ლაპარაკს. მობილურები
არ გვქონდა 25 წლის წინ, მაგრამ ლაპარაკის უნარიც და საჭიროებაც გაგვაჩნდა
- თეატრში ამას იშვიათად ვინმე თუ იკარდრება. კინოთეატრშიც კი, სადაც
შეკრებილი პუბლიკა ყოველთვის ვერ იყო იმ ინტელექტისა და კულტურის, როგორც
დრამატულ თეატრში, საუბრები ჩვენების დროს იშვიათობა იყო და იკიცხებოდა
საზოგადოების მხრიდან. ახლა კი… უბრალოდ, უზრდელობაა ეს!
მაგრამ,
შევეშვათ თეატრს. მღვდელს უპირველესად ეკლესია მაინტერესებს და, აი აქაც
იგივე ხდება. მეეჭვება ვინმემ შეძლოს ისეთი ტაძრის პოვნა, სადაც
წირვა-ლოცვის დროს, როცა თუნდაც 20-30 კაცი დგას, ვინმეს ტელეფონი არ
აწკრიალდეს.
უზრდელობაა ეს!
თუმცა
არა, უზდელობაზე მეტიც. რისთვის მოვედით ტაძარში? რომ გვენახა, რა ხდება?
რატომ გვგონია, რომ ყველამ უნდა შეწყვიტოს ლოცვა-გალობის სმენა და ჩვენს
ზარს მიაყურადოს? რატომ მიგვაჩნია ჩვენი ზარი უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე
ღმრთისმსახურება? არაფერს ვამბობ მათზე, ვინც ტელეფონით ლაპარაკსაც კი
იწყებს. სამწუხაროდ, ასეთები სასულირო პირებშიც კი მინახავს და ეს უკვე
ადამიანში მომხდარი სულიერი კატასტროფის მაუწყებელია.
მთავარი კითხვა
კი, რომელიც მებადება, ასეთია: რისთვის მოვედით? ტაძარი ხომ სალოცავია!
ნუთუ ერთი და ორი საათი არ გვემეტება საიმისოდ, რომ გავეთიშოთ წუთისოფელს
და შემოქმედთან ურთიერთობას მივუძღვნათ? არადა, მასთან გვაქვს ყველას
მისასვლელი ბოლოს. ნუთუ იმდენი მაინც არ უნდა იყოს ჩვენი ღმრთისმოშიშება,
რომ სხვას მაინც არ შევუშალოთ ხელი ლოცვაში და „ქერუბიმთა“ გალობისას
„შალახო“ არ ვასმენინოთ? იქნებ, ჩვენს გვერდით მყოფმა ერთსაათიანი ჭიდილის
შემდეგ ძლივე მოახერხა ყურადღების მოხვეჭა და ლოცვის სიტყვებში ჩაკეტვა!
ვფიქრობ ჯობდა, ასეთებს არ ჩაგვეთვალა თავი მორწმუნედ და, სანამ მოვიდოდით
ტაძარში, დავფიქრებულიყავით, რისთვის მოვდივართ. უზრდელობაა ეს და მეტიც -
უკრძალველობა ღმრთისადმი. თუ ჩვენი ტელეფონის ჩართულობაზე სამყაროს ბედია
დამოკიდებული, იქნებ ვიბრაციაზე მაინც დაგვეყენებინა!
ტენდენციების
შემყურეს, ძალიან პატარა იმედი თუ მექნება იმისა, რომ რამე სასიკეთოდ
შეიცვლება. კი შეიძლება ეკლესიებში ჩამხშობი მოწყობილობების დაყენება,
მაგრამ რად ღირს ისეთი ქრისტეანების შეკრება, რომელთა უზრდელობას,
უსიყვარულობას, უკრძალველობას გრიმად ჩამხშობი სიგნალი უნდა დაადო?!
