ჩვენი თაობა სრულ ათეიზმში, იძულებით ათეიზმში იზრდებოდა, როცა არც წიგნი მოიპოვებოდა სარწმუნოებრივ საკითხებზე და არც მთქმელი იყო ვინმე. დიდად სანუგეშო და სულისთვის რაიმეს მომცემი არც მათთან ურთიერთობა იყო, ვინც წელიწადში ერთი-ორჯერ ეკლესიაში მივიდოდა სანთლის დასანთებად, ცხვარსა თუ ფრინველს წირავდა, კვერცხს შეღებავდა, საკურთხებს დგამდა სახლში. მახსოვს სიცარიელის განცდა, რომელსაც ვერაფერი ავსებდა.
