მიწიერ ყოფას წუთისოფელი უწოდა ჩვენმა წინაპარმა. დიახ, წუთი და, შესაძლოა, წუთიც არ იყოს მთელი ცხოვრება ადამიანისა ამქვეყნად. მოხვედი და… უკვე წასვლის დროა. და ეს ხანმოკლე ყოფაც ათასგვარი ჭირითა და ტკივილით მძიმდება. მათშიც არის მეტნაკლებობა, მაგრამ, ალბათ, ერთ-ერთი უმძიმესი არის ის, რის განცდას მტერსაც არ ვუსურვებთ – შვილის დაკარგვა. განსაკუთრებით მძიმე და სასოწარმკვეთია ეს ტკივილი მათთვის, ვისი გონების თვალს ჯერ არ აღუხილავს ზეცისკენ. მზე ბნელდება ასეთებისთვის. მაგრამ, უფალმა განგვიცხადა თავი და გვაუწყა მომავალი ნეტარების სახარება, ჯვარი იტვირთა და აღდგომის სიხარულის თანამოზიარედ გვიჩინა. არ შეიძლება ასეთი ღმერთი და მხსნელი იოტისოდენა ტკივილსაც კი უშვებდეს ისე, რომ რაღაც უფრო დიდი, იდუმალი სიხარულის მარცვალი არ იდოს მასში. მაშინ გაჰყავს ადამიანი ღმერთს, როცა მისი სულის გადარჩენისთვის ყველაზე ხელსაყრელი მდგომარეობა აქვს. ვიღაცისთვის ეს ჩვილობაა, ვიღაცისთვის – სიყმაწვილე, ვიღაცისთვის – მოხუცებულობა. ადამიანები კი ვესწრაფით მიწიერი ცხოვრების გახანგრძლივებას და, ზოგჯერ, მცირედმორწმუნეობის გამო ზეციურ მარადისობას წარმავალ დღეებში ვახურდავებთ.
როცა ვიგებ ყრმათა გაყვანას ამქვეყნიდან, ყოველთვის მახსენდება ერთ-ერთი დეკაბრისტის – კონდრატე რილეევის დედის სიზმარი.
