უმარილო ქრისტეანობა

თანამედროვე სახვით ხელოვნებაში არის მიმდინარეობა, რომელსაც ჰიპერრეალიზმს უწოდებენ. წლების წინ ამ სიტყვით ფოტორეალისტებს მოიხსენიებდნენ, მაგრამ დღეს გარკვეულ მიმართულებას აღნიშნავს. თუ ფოტორეალიზმი ეფუძვნება ფოტოგრაფიას, ანუ მოვლენას, სცენას, რომელიც არის აღებული რეალობიდან, ჰიპერრეალიზმი ასახავს იმას, რაც შეიძლება მომხდარიყო რეალობაში, ასახავს ფოტოგრაფიული სიზუსტით.

პირველი საუკუნეების ქრისტეანთა მდგომარეობა მეტად მძიმე იყო. ისინი განიცდიდნენ დევნას როგორც იუდეველთაგან, ასევე წარმართებისაგან. მოციქულთა კვალდაკვალ მიდიოდნენ იუდეველები, რათა ეცდუნებინათ ქრისტეს სჯულზე ახლადმოქცეულნი. თუ ვერას წარემატებოდნენ, დაასმენდნენ წარმართებთან, რათა გადაემტერებინათ წარმართები ქრისტეანებთან. გაქრისტეანებულთა შორის ყველას როდი ჰქონდა მტკიცე რწმენა. იყვნენ ისეთებიც, რომელთაც ვერ ემეტებოდათ მიწიერი კეთილდღეობა, სიმშვიდე, თუმცა ზეცის დამკვიდრებაც სურდათ. ასეთები არ თაკილობდნენ წინადაცვეთას, რათა თავისიანებად მოჩვენებოდნენ იუდეველებს და არ ყოფილიყვნენ დევნულნი მათგან. ამასვე ურჩევდნენ და აიძულებდნენ ქრისტესმიერ ძმებს. წინადაცვეთა იცავდა ასეთებს არა მხოლოდ იუდეველთაგან, არამედ წარმართებისაგანაც, რადგან იუდაიზმი არ იყო აკრძალული რელიგია, იუდეველს არავინ აიძულებდა კერპთმსახურებას. სწორედ მათ სამხილებელად წერს წმიდა პავლე მოციქული გალატელ ქრისტეანებს: „რომელთა-იგი ჰნებავს პირ-შუენიერებაჲ ჴორცითა, იგინი გაიძულებენ თქუენ წინადაცუეთად, გარნა ხოლო რაჲთა ჯუარსა ქრისტესსა არა შეუდგენ“ (გალ.6:12)

აღვირახსნილობის ახალი შემოტევა.

ცხენის აღკაზმულობის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაწილი არის აღვირი, რომლითაც იმართება იგი. გამოუსადეგარია ცხენი აღვირის გარეშე. ადამიანს გულისა და გონებისა სამართავად ღმრთისაგან მიეცა „აღვირი“, რომელიც არის სინდისი. სინდისი მართავს ადამიანს ისე, რომ მისი მყოფობა იყოს აღმაშენებელი მისი პიროვნებისა, საზოგადოებისა და ქვეყნისა, უნარჩუნებს ღირსებას. ის არის ღმრთის სჯული გულში ჩაწერილი. მაგრამ, ზოგჯერ ხდება უბედურება, ადამიანი იხსნის აღვირს – უარყოფს სინდისის ხმას და დგება გაპირუტყვების ან გასატანების გზაზე. ასეთ ადამიანს აღვირახსნილს ვუწოდებთ. ეს სიტყვა ყოველთვის უარყოფით კონტექსტში მოიხსენიება და არ მოიძებნება ადამიანი, რომელსაც აღვირახსნილად წოდება ეამოს. მაგრამ, ტრადიციულ ღირებულებათა რღვევის ხანაში იმის განხორციელების შესაძლებლობა, რაც არსებითად არის აღვირახსნილობა, თავისუფლებად იწოდება, მისთვის იბრძვიან და სახელმწიფოთა პოლიტიკის დონეზეც კი იძულებით ახვევენ თავს ერებს. მეტიც, ტარდება აღვირახსნილობის დღესასწაულები, ფესტივალები. საქართველოსაც ეწვია ასეთი „ბედნიერება“ – სულ მალე „კაზანტიპის“ ორგიული დღესასწაული გაიმართება. ეს ფესტივალი მრავალი წელი ტარდებოდა ყირიმში და მასზე წარმოდგენის შესაქმნელად უხვად მოიპოვება მასალა ინტერნეტში (განსაკუთრებით, ფოტომასალა). გამოიღო კიდევაც ნაყოფი – ყირიმი დაეკარგა უკრაინას. ახლა ანაკლიის ნაპირებს მოადგა ეს უკეთურება და ხელისუფლების სურვილითა და რუდუნებით ყოვლადწმიდა დედისადმი მიძღვნილი მარხვის დღეებში უნდა გაიმართოს.